Ik herken dit. Dit is niet goed.
Ik zit mezelf hier geloof ik verliefd te maken.
Hier is hoe dat werkt:
Stap 1:
Door welke reden dan ook denk je, meestal eenmalig, aan de mogelijkheid verliefd te worden op een bepaalde dame.
Meestal is aanleiding hiervoor een toespeling, een onschuldige flirt, eenzaamheid, wat dan ook.
Stap 2:
Je realiseerd je dat er van verliefdheid op het moment absoluut geen sprake is. Good Thing ™.
Stap 3:
Dan ga je nadenken. En dat moet je NIET doen.
Zou ik eigenlijk verliefd kunnen worden op die persoon?
Waarom wel, waarom niet?
Stap 4:
Terwijl dat je het zelf niet beseft, en terwijl je nog steeds niet verliefd bent, denk je dus inmiddels wel veel aan die ene persoon.
Zelf heb je dat dus niet door, ernstig. Valt te omschrijven als het begin van de ontkenningsfase.
Indien je niet al te introvert bent, merken anderen ook dat je haar naam wel vaker laat vallen dan normaal…
Stap 5:
Doordat je zoveel na aan het denken bent over verliefdheid, ga je ook denken aan hoe dat zou zijn, al dan niet met de dame in kwestie of gewoon in het algemeen.
Het gezellig samen zijn, de warmte, het knus-zijn, lekker knuffelen, etc.
En op een gegeven moment ga je daar naar verlangen.
Stap 6:
Dan ga je heel, héél, HÉÉL eng doen.
Je gaat stap 4 met stap 5 combineren.
Zou dat niet met haar kunnen? Hoe zou dat zijn met haar.
Bij mij is Stap 5 weer in z’n algemeenheid (dus niet specifiek met die ene persoon) aan het opspelen.
En ja, dat betekend dat stap 1 t/m 4 ook enigszinds aan bod is gekomen.
Nee Ronald, nee! Je maakt jezelf gek hiero.
De redenen waarom, zelfs al zou je verliefd op haar worden, je beter niet in zou kunnen gaan op die verliefdheid, wegen te zwaar. Onthoudt dat nou!
Ze is gewoon een leuke jongedame. Niet minder, maar zeker ook niet meer. En that’s it, no further discussion or even thinking about it!
Mjah, en wat jullie hier mee moeten? Geen flauw idee…
In ieder geval niet denken dat ik verliefd aan het worden ben. Zover is het nog niet. Gelukkig. Maar die “nog” maakt me bang…
