Zoals ik in m’n vorige post al zei zat gisteravond de studiereis er helaas alweer op…
Waarschuwing vooraf: normaal lees ik m’n entries nog een keer door op spel/typ/gramaticafouten, maar daar waag ik me dit keer maar niet aan nu achteraf blijkt hoe lang deze entry is :-).
Vrijdag
Het begon allemaal afgelopen vrijdag. Vroeg in de ochtend, het leek zelfs nog nacht, zit ik om 6:10 al op Utrecht Centraal te wachten op de studenten. Een uitgestorven station, maar langzaamaan wordt het toch steeds een beetje drukker. Dan is daar om 06:25 ineens Vincent, en later komen ook Larissa, Rick en Matthijs aangelopen. Inmiddels al tegen 6:40, dus we moeten naar de trein. In de trein al een hoop lol, waardoor het “waar ga ik in hemelsnaam aan beginnen” gevoel toch langzaam steeds sterker werd.
Op Schiphol ontmoeten we Peter en verloopt alles soepel en snel. Niemand kwam ook maar in de buurt van de 20kg bagage, tot onze grote verrassing (we hadden toch wel verwacht dat de koffer van Larissa zwaarder zou zijn ;-)). Voor we het weten zitten we al bij de gate te wachten tot we mogen vertrekken.
Eenmaal in het vliegtuig is Vincent nog even zo aardig mij er aan te herinneren dat ik nu echt niet meer terug kan, en er maar aan moet geloven. *slik*.
Wanneer we keurig netjes op tijd in Cork landen voel ik me meteen weer op eigen terrein. Heerlijk gevoel blijft dat, het “ik ben hier ook thuis”-gevoel. Vrijwel meteen krijg/neem ik de touwtjes in handen en leid ik de studenten en Peter door het terminalgebouw heen via de autohuurbalie naar het gehuurde busje. Daar aangekomen geef ik Peter een korte introductieles in het rijden in een Automaat en vertrekken we naar de Tesco voor de boodschappen. Per abuis laat ik Peter een verkeerde weg in slaan, waar hij meteen het straatje keren kan uitproberen. Als we dan op de goede weg zitten hoor ik op de achterbanken de studenten al zuchten wat een mooi uitzicht ze toch hebben. Ze moesten eens weten wat ze allemaal nog te zien zouden gaan krijgen :->.
Bij de Tesco aangekomen begint dan toch het gedonder. De een lust dit niet, de ander wil dat graag, en na ruim een uur daar rond gelopen te hebben eindigen we met een kar vol met bijna 180 euro aan boodschappen. En geen tasjes! Nouja, een paar van die pruts plastic tasjes voor 22ct per stuk (Ierse belasting voor plastic tasjes om het milieu te verbeteren), waar we dan de kleine losse dingetjes in doen. De rest dumpen we maar los in de achterbak, waardoor de tassen op de achterste bank moeten en we ineens wel heel erg knus in oorspronkelijk erg ruime busje zitten. Maar ach, het is maar voor korte duur, want binnen een uur zijn we op onze eindbestemming: Carleton Village in Youghal.
Dan nog even ons melden bij de receptie en vragen om de sleutels. Althans… *klop* *klop* *klop*. Niemand thuis. Gelukkig heeft Vincent een telefoonnummer gekregen, en na een belletje staat binnen enkele minuten dan toch iemand van het park voor onze neus. We worden naar Villa 49 gebracht, alwaar we mogen beslissen of dit voldoet aan onze wensen. Of we nou ook nog andere opties hadden is ons niet bekend, maar aangezien we direct de indruk kregen dat dit wel ging lukken was de meneer van het park al vrij snel weer buiten.
De rest van de avond pakken we uit, eten we en wagen we het om even naar het centrum van Youghal te wandelen.
Zaterdag
Oorspronkelijk stond er voor de zaterdag overdag een bezoekje aan de Old Midleton Distillery én een zwembad in Cork gepland. Echter, tijdens het ontbijt wordt al snel duidelijk dat het verstandiger is van dit plan af te wijken en alleen naar de Distillery te gaan. Een erg mooie rondleiding door zowel de historie van Ierse Wiskey als de oude distillerij zelf, zeker een aanrader.
Als we vervolgens weer optijd in Youghal zijn om de Flushed Away voorstelling van half 6 in de lokale bioscoop te kunnen zien, zitten we met z’n vijven op een rij in een klein bioscoopzaaltje naar een film te kijken met hier en daar wat “ruis” in beeld en slechte geluidskwaliteit: het echte oude bioscoop gevoel. Gelukkig wordt het filmkijken er niet ernstig door verstoord en hebben we een leuke en gezellige dag gehad. Peter had weinig zin in de film en is tussendoor nog even wezen internetten. Wanneer wij weer thuis komen, is Peter in de keuken al begonnen aan de voorbereidingen van het eten.
Zondag
Zondag is “mijn dag”. We zijn (voor een semi-vakantie) vrij vroeg uit de veren en vertrekken al om even over 9 richting Eyeries. Op de heenweg pakken we de dorpen-route, zodat de studenten en Peter het een en ander te zien krijgen. Ja, zelfs Peter, want hoe langer hij rijdt deste meer hij zich op z’n gemak voelt en om zich heen gaat kijken, een goed teken.
Zo nu en dan liggen er wat studenten te slapen, maarja, dat is hun probleem, missen ze wat van het site-seeing ;-).
In de originele planning was er rekening gehouden met een reistijd van 2,5 tot 3 uur. Maarja, als we naast dat Peter niet al te veel door durfde te rijden ook nog eens extra stops in gaan lassen om de benen te strekken en iets te drinken te halen bij een Supervalue (Dunmanway), wat foto’s te maken (ergens halverwege Dunmanway en Bantry), souvenirtjes kopen bij de Quills in Glengarrif en vervolgens in Castletownbere wat boodschappen doen voor de lunch lopen we behoorlijk uit op de planning.
Als we dan uiteindelijk met een “vertraging” van 1,5 tot 2 uur zijn aangekomen bij de buren van m’n grootouders krijgen we daar koffie en een semi-onverwachte lunch. Een leuke kennismaking, behalve enkele momenten dan (bijvoorbeeld dat Yough suggereerde dat wanneer we met z’n allen een poging zouden doen om de omgevallen brug uit de vijver te vissen Larissa vanaf een afstandje mocht kijken, wat bij Larissa in het verkeerde keelgat schoot).
Maar, het ontmoeten van de buren was niet het hoofd doel, dat was de rondleiding door het huis van m’n grootouders. Volgens mij vonden ze het wel een aardig huis, al waren ze vrij stilletjes. Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik vermoed dat dat laatste kwam doordat het nogal erg koud was zo zonder verwarming ;-).
De poging om de brug overeind te zetten heb ik vrijwel direct gestaakt toen ik zag hoe ernstig de schade was; het was vrij duidelijk dat de brug recht omhoog getrokken moet worden wil je niet nog meer beschadigen, iets wat met hoeveel mankracht dan ook niet lukt zonder een sterke graafmachine of iets anders wat de brug omhoog kan hijsen.
Uiteraard zijn er ook de nodige foto’s gemaakt van het uitzicht en heeft iedereen van de mogelijkheid om naar het toilet te gaan gebruik gemaakt. Toen Vincent, Matthijs en ik nog even gingen kijken naar de schade in de kas zagen we plots het paard van de buren (Crunchy) in de stal staan, waarna het niet lang duurde of Larissa was gehaald en we liepen, door de modderzooi, naar het paard toe. Op de terugweg verstapte ik me, waardoor ik met een groot deel van m’n linkerschoen in de modder weg zakte: geen prettige actie…
Op de vraag aan Peter of hij liever rechtstreeks naar Youghal reed, of dat we toch nog even via Eyeries en de Healy Pass zouden rijden antwoordde hij volmondig “We zijn er nou toch, laten we er dan ook langs gaan”. Dus, zo gezegd, zo gedaan: een korte trip naar Eyeries, daar wat foto’s gemaakt en vervolgens op naar Lauragh om daar de Healy Pass naar Adrigole te nemen. Eigenlijk verkeerd om, andersom is ie net iets mooier, maar desalniettemin ook volgens Peter en de studenten zeker de moeite van het omrijden waard.
Waar ik in het weiland bij het paard me verstapte, vond Matthijs het nodig om, tegen mijn advies in, toch al vooruit te lopen en zo dwars door een erg drassig stuk te gaan. Het gevolg was dat hij z’n linker schoen verloor, welke Larissa met aardig wat moeite nog voor hem heeft weten te redden. Een hoop lol uiteraard ;-).
Op de terugweg hebben we in Glengarrif nog even wat gegeten (heerlijk én goedkoop), om vervolgens de snelste weg terug naar Youghal te nemen (waar Peter me op dat moment toch wel dankbaar voor was).
Maandag
Waar men eerst dacht dat we op maandag naar de University College Cork zouden gaan, bleek op zondagavond na het nogmaals goed doorlezen van de e-mails dat dit pas op dinsdag plaats zou vinden. Het was dus nodig om wat te schuiven in de planningen. Dan maar shoppen was het idee.
Met enorme dank aan ons navigatie-systeem-via-gsm HennieHennie hebben we na lang rondrijden in Cork de juiste parkeergarage weten te vinden, die van de Dunnesstore. Het pastte maar net met ons busje, aangezien je maximaal 2 meter hoog mag zijn en ons busje dat op enkele centimeters na bijna is.
Na het parkeren zijn we bij de Taste (een koffie/lunch zaakje wat gerunt wordt door een Nederlands stel en hun dochter) wat gaan drinken en eten, om vervolgens in het grote winkelcentrum waarvan ik de naam even kwijt ben te gaan shoppen. De schade aan de portemonnees viel uiteindelijk reuze mee; Larissa kocht alleen een broek, Matthijs een paar schoenen en een boek, en de rest wat DVD’s en boeken.
Om een uur of 4 reden we weer terug naar Youghal, om daar nadat we Vincent “thuis” hebben afgezet door te gaan naar het lokale zwembad. Met lage verwachtingen gingen we daar naar binnen, om vervolgens toch nog verrast te worden door een voor Ierse begrippen redelijk groot en mooi zwembad, compleet met glijbaan welke in de 2 uur dat wij daar rond gezwommen hebben toch wel zeker 20 minuten open is geweest ;-). Het enige “nadeel” was dat we verplicht badmutsjes moesten dragen, maar na enkele minuten lachen was ook daar de lol wel weer vanaf en werd het zelfs vrij normaal. Nog even wat “wie kan het langst onder water blijven” oefeningen gedaan, en vervolgens maar weer naar huis en daar eten.
‘s avonds wat cabaret gekeken, en toen was de dag alweer voorbij.
Dinsdag
Dinsdag dan uiteindelijk dus naar de UCC gegaan, alwaar ze ons de hele middag bezig hebben gehouden. De geplande lezing in de avond hebben we dan ook niet bezocht. Op de UCC kregen we eerst een voortreffelijke lunch, waarna we bij een bepaalde projectgroep hebben gezeten en daar uitleg kregen over hun werkzaamheden.
Vervolgens kregen we een rondleiding door het MediaTechnology gedeelte, wat metname voor mij als labbeheerder erg interessant was, om de dag af te sluiten met een tour door een echte tourguide over de UCC campus, compleet met historische verhalen.
‘s Avonds hebben we zitten toepen, iets wat ik de rest eerder in de week al aangeleerd heb en ons allen erg veel plezier heeft doen beleven.
Woensdag
En toen was het alweer woensdag, en moesten Peter en ik terug naar huis :’-(.
‘s ochtends waren we van plan te gaan bowlen, maar de bowlingbaan ging pas om 14h open. Dan maar een strandwandeling, en twee uur cabaret: eerst een uur De Vliengende Panters – De Grote Drie welke niet echt in goede aarde viel en daarna een uur Bert Visscher – Fijne Nuances.
Het afscheid nemen was niet makkelijk…
Op de airport hadden we nog wat gezeik met onze koffers, omdat bleek dat we sinds enkele dagen ineens 8 euro per koffer moesten betalen als “handling fee”. De afzetters…
Vliegreis terug liep uiteindelijk 10 minuten vertraging op, en was licht turbulent.
Op Schiphol aangekomen stonden Herbert en Margreet, de andere twee begeleiders welke nu in Ierland zitten, twee gates verderop en hebben we uiteraard nog even kort overleg gepleegd. En ze gewaarschuwd ;-).
M’n grootouders stonden al klaar bij de bagagebanden om mij op te halen, en om 21h NL tijd was ik weer thuis. In een leeg, verlaten huis.
Helemaal.. alleen…
PIE-ers, ik mis jullie!
PS: Dat bowlen moeten we echt alsnog een keer gaan doen hoor!
