Zoals de meesten van jullie al weten doe ik al jááááren (al zeker een jaar of 11) het licht en geluid voor de jeugd-theatergroepen van het lokale jongerencentrum. Elk seizoen weer 12 (en tegenwoordig zelfs 17) weken tijdens de repetities, dan een generale repetitie en vervolgens de uitvoering.
De laatste drie jaar wordt het gevoel van “dit gaat niet goed komen” in de laatste weken steeds sterker. Dit jaar hebben we zelfs complete scene’s geschrapt en een hoop andere leukigheden achterwegen gelaten omdat we de hoop dat het goed komt gewoon echt al opgegeven hebben.
De generale was vandaag, en het was een complete ramp. Kinderen die nog steeds niet met hun teksten kwamen, techniek welke ons deels in de steek liet, kinderen die zo zachtjes praatten dat ik continu te laat was met m’n geluidseffecten (sjah, als ik m’n cue niet hoor kan ik ook moeilijk optijd het geluidje inzetten), kortom, een ramp.
De eindconclusie van vandaag was dan ook: het is huilen met de pet op. We hadden alleen geen van alleen een pet…
