Beste ontvanger,

Morgenochtend (zaterdag 17 februari) vertrek ik voor een week naar Ierland om daar met m’n grootouders, ouders en zusje de schade in en om het huis welke veroorzaakt is door een zware storm begin december te herstellen. Ik vlieg zondagavond 25 februari weer terug.

Ik ben tijdens deze week slechts zeer beperkt bereikbaar.

Mijn GSM heeft daar nauwelijks bereik en ligt daarom standaard in m’n slaapkamer. Deze beantwoord ik dus ook alleen wanneer ik hem toevallig af hoor gaan.

E-mail probeer ik dagelijks te lezen, maar daar kan ik kan dat niet garanderen aangezien de internetverbinding nog wel eens niet beschikbaar wil zijn.

Met vriendelijke groet,
Ronald Broekhuizen

Om George maar even te quoten: Ietsie Pietsie Pansie, Wij Gaan Op Vakantie!

(Ja, George ook, die gaat mee en vliegt op woensdag al terug).

Als er iets is waar ik erg slecht tegen kan, is het als studenten slecht behandeld of niet serieus genomen worden.
Als dit dan ook nog eens vrienden van mij zijn, heb je me al helemaal kwaad…

Het gaat hier om studenten Information Engineering, welke het semesterprogramma Intelligente Kennis Systemen volgen.

Ze kregen drie weken voor het begin van het semester te horen dat het ineens niet meer intern maar op de Universiteit gegeven zou worden, met als toezegging dat er voor hun niets zou veranderen behalve de locatie.
Al vrij snel bleek echter dat de lessen en tentamens gewoon op Universiteit niveau waren. Daarnaast hebben ze geen herkansingsmogelijkheden en geen vakanties, en waren er nog een aantal andere dingen niet helemaal volgens het HBO regelement.

Van de week hoorde ik zelfs dat voor een van de vakken voorkennis vereist is welke totaal niet aanwezig is bij deze studenten. Dus naast het feit dat het sowieso al stof op een hoger niveau is, moeten ze ook nog voorkennis zien bij te spijkeren in een zeer korte tijd…

Officiëel mag ik deze studenten natuurlijk niet helpen om hun beklag te doen, ik ben immers een HU medewerker. Maar ik kan het ook niet aan om gewoon stilletjes vanaf de zijlijn toe te kijken, dus help ik ze waar ik kan.

Vandaag kreeg ik dan toch nog een beetje goed nieuws:

“Eindelijk gaat de extra begeleidingdocent actie ondernemen. Een docente heeft beaamd dat wij ongeveer 1% kans maken om het te halen. En mede dankzij haar gaat hij nu dus eindelijk naar Henk, om te vertellen dat dit niet haalbaar is.”

Gaat het dan misschien toch nog een beetje de goede kant op?

Gisteravond was de uitvoering van de musicals.

Twee groepen, één met 8 tot 11 jarigen en één met 10 tot 13 jarigen.

We zagen zoals in een eerdere post gezegd het niet goed komen, maar achteraf gezien is het toch nog allemaal redelijk goed gekomen.

Groep 1 was naar verwachting niet super geweldig, maar wat weer geheel tegen verwachting in is gegaan is het feit dat er hooguit enkele regels tekst over geslagen zijn. En al zat het ritme er dan niet helemaal lekker in, we hebben toch het hele stuk neer kunnen zetten.

Groep 2 was wat mij betreft boven verwachting. Met name als je kijkt naar de laatste repetities waarin groep 1 het veel beter deed dan groep 2 was het een enorme verademing.

Uiteraard ging er hier en daar wel weer iets mis, maar dat hoort er nou eenmaal bij 😛

Vandaag heb ik eindelijk het felbegeerde papiertje binnen gehaald. Nee, niet m’n rijbewijs, dat andere papiertje: m’n HBO diploma (B. Eng.) WOEI!
Eindelijk officiëel geen student meer! Hoewel, volgens de datum op m’n diploma al sinds 31 augustus niet meer 😉

In den beginne, toen ik nog maar net begonnen was met m’n LiveJournal, waren al mijn posts Friends Only. Handig, want zo kon ik zelf beheren wie mijn posts wel en niet konden lezen, en dus ook over intiemere zaken schrijven.

Inmiddels alweer ruim een half jaar geleden heb ik een vrij groot deel van m’n posts op Public gezet. Echter, alle posts over bovengenoemde intiemere zaken zijn nog steeds Friends Only.

Eerder vandaag heb ik weer een Friends Only post gepost. De vraag is echter, loggen de mensen die op m’n Friends List staan nog wel eens in?

Ook niet onbelangrijk: ik heb sindsdien enkele nieuwe vrienden welke ik best die posts zou willen laten lezen. Ze hebben alleen nog geen LiveJournal account, en dus kan ik ze niet toevoegen.

Voor deze nieuwe vrienden geldt: het zou erg leuk zijn als je een LiveJournal account aan zou maken. Ik verwacht heus niet van je dat je zelf ook gaat posten naar jouw LiveJournal, is ook helemaal niet nodig, maar als je net even de iets persoonlijkere postings van mij zou willen lezen, heb je zo’n account gewoon nodig.
Hoef je daarna verder dus ook helemaal niets anders mee te doen dan alleen maar mee in te loggen om m’n Friends Only posts te kunnen lezen. Even doen dus!

Een vraag die je nog wel eens ergens tegen komt.

Tijdens m’n middelbareschool-periode had ik wel een droom-toekomst: een eigen bedrijf met daarin jongeren welke iets deden op het gebied van computers/media. Wat dat betreft zit ik nu iig in de juiste branche.

Als ik deze droom zou moeten updaten naar de huidige realiteit, zou het een groots bedrijf zijn op het gebied van alles wat met MediaTechnologie te maken heeft, waar huidige studenten naast hun studie kunnen werken, stagiairs een stage kunnen lopen, afstudeerders kunnen afstuderen en afgestudeerden danwel voor het bedrijf kunnen werken danwel hun eigen subbedrijf binnen op kunnen zetten.
Een zeer gevarieerd bedrijf met vele afdelingen, waaronder in ieder geval broadcast en internet afdelingen.
Dat zal er echter nooit van komen, want die droom is niet reëel.

Zo langzamerhand, pessimistisch als ik ben op dit moment, zijn zo’n beetje al mijn “toekomstdromen” onrealistisch. Dus mijn antwoord op waar ik mezelf zie over 10 jaar: geen fucking idee, en ik ga mezelf ook geen doelen stellen welke ik waarschijnlijk niet zal halen.

Ja, dit is een restje emotie. Al enkele weken ben ik emotioneler dan ik normaal al ben, en het is nog steeds niet tot een uitbarsting gekomen. Dus weest gewaarschuwd, ik ben in een zwaar pessimistische bui en emotioneel geladen, voor je het weet vliegen de tranen je om de oren!

Zoals de meesten van jullie al weten doe ik al jááááren (al zeker een jaar of 11) het licht en geluid voor de jeugd-theatergroepen van het lokale jongerencentrum. Elk seizoen weer 12 (en tegenwoordig zelfs 17) weken tijdens de repetities, dan een generale repetitie en vervolgens de uitvoering.

De laatste drie jaar wordt het gevoel van “dit gaat niet goed komen” in de laatste weken steeds sterker. Dit jaar hebben we zelfs complete scene’s geschrapt en een hoop andere leukigheden achterwegen gelaten omdat we de hoop dat het goed komt gewoon echt al opgegeven hebben.

De generale was vandaag, en het was een complete ramp. Kinderen die nog steeds niet met hun teksten kwamen, techniek welke ons deels in de steek liet, kinderen die zo zachtjes praatten dat ik continu te laat was met m’n geluidseffecten (sjah, als ik m’n cue niet hoor kan ik ook moeilijk optijd het geluidje inzetten), kortom, een ramp.

De eindconclusie van vandaag was dan ook: het is huilen met de pet op. We hadden alleen geen van alleen een pet…

Vaak genoeg (of eigenlijk bijna altijd) zijn horoscopen maar door iemand uit zijn of haar duim gezogen.

Soms bevatten ze echter een kern van waarheid. De karaktertrekken van sterrenbeelden willen bijvoorbeeld nog wel eens aardig goed kloppen, en het overzicht van “wat voor relatie krijg je wanneer je sterrenbeeld x met sterrenbeeld y kruist” klinkt aannemelijk. Een voorbeeld:
“Aardeman – Watervrouw”. Een plens water maakt harde aarde soepel… Jullie kunnen niet begrijpen dat er mensen zijn die van wilde seks houden. Het is toch veel lekkerder om het rustig aan te doen? Jullie zijn allebei heel romantisch en bovenal heel erg lief voor elkaar. Waarschijnlijk blijven jullie altijd samen.”
In het voorbeeld hier ging het om een Stier (ik) en een Kreeft.

Uiteraard staan er in de Metro wel eens horoscopen waarvan je zou willen dat ze uit zouden komen (zoals het tegenkomen van de ware ;-)).

Ik hoop echter dat die van vandaag niet uitkomt:

“Stier 20/4-20/5
Een goede vriendschap spat uit elkaar. Je leven staat op de kop omdat jij dit beschouwde als een van de fundamenten in je leven.”

Dat ik erg veel waarde hecht aan mijn goede vriendschappen moge duidelijk zijn. Ik heb er bovendien al niet te veel welke ik echt goede vriendschappen durf te noemen, en ik zou er niet aan moeten denken een van die goede vrienden als vriend kwijt te raken.

Zoals ik in m’n vorige post al zei zat gisteravond de studiereis er helaas alweer op…

Waarschuwing vooraf: normaal lees ik m’n entries nog een keer door op spel/typ/gramaticafouten, maar daar waag ik me dit keer maar niet aan nu achteraf blijkt hoe lang deze entry is :-).

Vrijdag

Het begon allemaal afgelopen vrijdag. Vroeg in de ochtend, het leek zelfs nog nacht, zit ik om 6:10 al op Utrecht Centraal te wachten op de studenten. Een uitgestorven station, maar langzaamaan wordt het toch steeds een beetje drukker. Dan is daar om 06:25 ineens Vincent, en later komen ook Larissa, Rick en Matthijs aangelopen. Inmiddels al tegen 6:40, dus we moeten naar de trein. In de trein al een hoop lol, waardoor het “waar ga ik in hemelsnaam aan beginnen” gevoel toch langzaam steeds sterker werd.

Op Schiphol ontmoeten we Peter en verloopt alles soepel en snel. Niemand kwam ook maar in de buurt van de 20kg bagage, tot onze grote verrassing (we hadden toch wel verwacht dat de koffer van Larissa zwaarder zou zijn ;-)). Voor we het weten zitten we al bij de gate te wachten tot we mogen vertrekken.
Eenmaal in het vliegtuig is Vincent nog even zo aardig mij er aan te herinneren dat ik nu echt niet meer terug kan, en er maar aan moet geloven. *slik*.
Wanneer we keurig netjes op tijd in Cork landen voel ik me meteen weer op eigen terrein. Heerlijk gevoel blijft dat, het “ik ben hier ook thuis”-gevoel. Vrijwel meteen krijg/neem ik de touwtjes in handen en leid ik de studenten en Peter door het terminalgebouw heen via de autohuurbalie naar het gehuurde busje. Daar aangekomen geef ik Peter een korte introductieles in het rijden in een Automaat en vertrekken we naar de Tesco voor de boodschappen. Per abuis laat ik Peter een verkeerde weg in slaan, waar hij meteen het straatje keren kan uitproberen. Als we dan op de goede weg zitten hoor ik op de achterbanken de studenten al zuchten wat een mooi uitzicht ze toch hebben. Ze moesten eens weten wat ze allemaal nog te zien zouden gaan krijgen :->.

Bij de Tesco aangekomen begint dan toch het gedonder. De een lust dit niet, de ander wil dat graag, en na ruim een uur daar rond gelopen te hebben eindigen we met een kar vol met bijna 180 euro aan boodschappen. En geen tasjes! Nouja, een paar van die pruts plastic tasjes voor 22ct per stuk (Ierse belasting voor plastic tasjes om het milieu te verbeteren), waar we dan de kleine losse dingetjes in doen. De rest dumpen we maar los in de achterbak, waardoor de tassen op de achterste bank moeten en we ineens wel heel erg knus in oorspronkelijk erg ruime busje zitten. Maar ach, het is maar voor korte duur, want binnen een uur zijn we op onze eindbestemming: Carleton Village in Youghal.

Dan nog even ons melden bij de receptie en vragen om de sleutels. Althans… *klop* *klop* *klop*. Niemand thuis. Gelukkig heeft Vincent een telefoonnummer gekregen, en na een belletje staat binnen enkele minuten dan toch iemand van het park voor onze neus. We worden naar Villa 49 gebracht, alwaar we mogen beslissen of dit voldoet aan onze wensen. Of we nou ook nog andere opties hadden is ons niet bekend, maar aangezien we direct de indruk kregen dat dit wel ging lukken was de meneer van het park al vrij snel weer buiten.

De rest van de avond pakken we uit, eten we en wagen we het om even naar het centrum van Youghal te wandelen.

Zaterdag

Oorspronkelijk stond er voor de zaterdag overdag een bezoekje aan de Old Midleton Distillery én een zwembad in Cork gepland. Echter, tijdens het ontbijt wordt al snel duidelijk dat het verstandiger is van dit plan af te wijken en alleen naar de Distillery te gaan. Een erg mooie rondleiding door zowel de historie van Ierse Wiskey als de oude distillerij zelf, zeker een aanrader.

Als we vervolgens weer optijd in Youghal zijn om de Flushed Away voorstelling van half 6 in de lokale bioscoop te kunnen zien, zitten we met z’n vijven op een rij in een klein bioscoopzaaltje naar een film te kijken met hier en daar wat “ruis” in beeld en slechte geluidskwaliteit: het echte oude bioscoop gevoel. Gelukkig wordt het filmkijken er niet ernstig door verstoord en hebben we een leuke en gezellige dag gehad. Peter had weinig zin in de film en is tussendoor nog even wezen internetten. Wanneer wij weer thuis komen, is Peter in de keuken al begonnen aan de voorbereidingen van het eten.

Zondag

Zondag is “mijn dag”. We zijn (voor een semi-vakantie) vrij vroeg uit de veren en vertrekken al om even over 9 richting Eyeries. Op de heenweg pakken we de dorpen-route, zodat de studenten en Peter het een en ander te zien krijgen. Ja, zelfs Peter, want hoe langer hij rijdt deste meer hij zich op z’n gemak voelt en om zich heen gaat kijken, een goed teken.
Zo nu en dan liggen er wat studenten te slapen, maarja, dat is hun probleem, missen ze wat van het site-seeing ;-).

In de originele planning was er rekening gehouden met een reistijd van 2,5 tot 3 uur. Maarja, als we naast dat Peter niet al te veel door durfde te rijden ook nog eens extra stops in gaan lassen om de benen te strekken en iets te drinken te halen bij een Supervalue (Dunmanway), wat foto’s te maken (ergens halverwege Dunmanway en Bantry), souvenirtjes kopen bij de Quills in Glengarrif en vervolgens in Castletownbere wat boodschappen doen voor de lunch lopen we behoorlijk uit op de planning.
Als we dan uiteindelijk met een “vertraging” van 1,5 tot 2 uur zijn aangekomen bij de buren van m’n grootouders krijgen we daar koffie en een semi-onverwachte lunch. Een leuke kennismaking, behalve enkele momenten dan (bijvoorbeeld dat Yough suggereerde dat wanneer we met z’n allen een poging zouden doen om de omgevallen brug uit de vijver te vissen Larissa vanaf een afstandje mocht kijken, wat bij Larissa in het verkeerde keelgat schoot).

Maar, het ontmoeten van de buren was niet het hoofd doel, dat was de rondleiding door het huis van m’n grootouders. Volgens mij vonden ze het wel een aardig huis, al waren ze vrij stilletjes. Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik vermoed dat dat laatste kwam doordat het nogal erg koud was zo zonder verwarming ;-).

De poging om de brug overeind te zetten heb ik vrijwel direct gestaakt toen ik zag hoe ernstig de schade was; het was vrij duidelijk dat de brug recht omhoog getrokken moet worden wil je niet nog meer beschadigen, iets wat met hoeveel mankracht dan ook niet lukt zonder een sterke graafmachine of iets anders wat de brug omhoog kan hijsen.
Uiteraard zijn er ook de nodige foto’s gemaakt van het uitzicht en heeft iedereen van de mogelijkheid om naar het toilet te gaan gebruik gemaakt. Toen Vincent, Matthijs en ik nog even gingen kijken naar de schade in de kas zagen we plots het paard van de buren (Crunchy) in de stal staan, waarna het niet lang duurde of Larissa was gehaald en we liepen, door de modderzooi, naar het paard toe. Op de terugweg verstapte ik me, waardoor ik met een groot deel van m’n linkerschoen in de modder weg zakte: geen prettige actie…

Op de vraag aan Peter of hij liever rechtstreeks naar Youghal reed, of dat we toch nog even via Eyeries en de Healy Pass zouden rijden antwoordde hij volmondig “We zijn er nou toch, laten we er dan ook langs gaan”. Dus, zo gezegd, zo gedaan: een korte trip naar Eyeries, daar wat foto’s gemaakt en vervolgens op naar Lauragh om daar de Healy Pass naar Adrigole te nemen. Eigenlijk verkeerd om, andersom is ie net iets mooier, maar desalniettemin ook volgens Peter en de studenten zeker de moeite van het omrijden waard.
Waar ik in het weiland bij het paard me verstapte, vond Matthijs het nodig om, tegen mijn advies in, toch al vooruit te lopen en zo dwars door een erg drassig stuk te gaan. Het gevolg was dat hij z’n linker schoen verloor, welke Larissa met aardig wat moeite nog voor hem heeft weten te redden. Een hoop lol uiteraard ;-).

Op de terugweg hebben we in Glengarrif nog even wat gegeten (heerlijk én goedkoop), om vervolgens de snelste weg terug naar Youghal te nemen (waar Peter me op dat moment toch wel dankbaar voor was).

Maandag

Waar men eerst dacht dat we op maandag naar de University College Cork zouden gaan, bleek op zondagavond na het nogmaals goed doorlezen van de e-mails dat dit pas op dinsdag plaats zou vinden. Het was dus nodig om wat te schuiven in de planningen. Dan maar shoppen was het idee.

Met enorme dank aan ons navigatie-systeem-via-gsm HennieHennie hebben we na lang rondrijden in Cork de juiste parkeergarage weten te vinden, die van de Dunnesstore. Het pastte maar net met ons busje, aangezien je maximaal 2 meter hoog mag zijn en ons busje dat op enkele centimeters na bijna is.
Na het parkeren zijn we bij de Taste (een koffie/lunch zaakje wat gerunt wordt door een Nederlands stel en hun dochter) wat gaan drinken en eten, om vervolgens in het grote winkelcentrum waarvan ik de naam even kwijt ben te gaan shoppen. De schade aan de portemonnees viel uiteindelijk reuze mee; Larissa kocht alleen een broek, Matthijs een paar schoenen en een boek, en de rest wat DVD’s en boeken.

Om een uur of 4 reden we weer terug naar Youghal, om daar nadat we Vincent “thuis” hebben afgezet door te gaan naar het lokale zwembad. Met lage verwachtingen gingen we daar naar binnen, om vervolgens toch nog verrast te worden door een voor Ierse begrippen redelijk groot en mooi zwembad, compleet met glijbaan welke in de 2 uur dat wij daar rond gezwommen hebben toch wel zeker 20 minuten open is geweest ;-). Het enige “nadeel” was dat we verplicht badmutsjes moesten dragen, maar na enkele minuten lachen was ook daar de lol wel weer vanaf en werd het zelfs vrij normaal. Nog even wat “wie kan het langst onder water blijven” oefeningen gedaan, en vervolgens maar weer naar huis en daar eten.
‘s avonds wat cabaret gekeken, en toen was de dag alweer voorbij.

Dinsdag

Dinsdag dan uiteindelijk dus naar de UCC gegaan, alwaar ze ons de hele middag bezig hebben gehouden. De geplande lezing in de avond hebben we dan ook niet bezocht. Op de UCC kregen we eerst een voortreffelijke lunch, waarna we bij een bepaalde projectgroep hebben gezeten en daar uitleg kregen over hun werkzaamheden.
Vervolgens kregen we een rondleiding door het MediaTechnology gedeelte, wat metname voor mij als labbeheerder erg interessant was, om de dag af te sluiten met een tour door een echte tourguide over de UCC campus, compleet met historische verhalen.

‘s Avonds hebben we zitten toepen, iets wat ik de rest eerder in de week al aangeleerd heb en ons allen erg veel plezier heeft doen beleven.

Woensdag

En toen was het alweer woensdag, en moesten Peter en ik terug naar huis :’-(.

‘s ochtends waren we van plan te gaan bowlen, maar de bowlingbaan ging pas om 14h open. Dan maar een strandwandeling, en twee uur cabaret: eerst een uur De Vliengende Panters – De Grote Drie welke niet echt in goede aarde viel en daarna een uur Bert Visscher – Fijne Nuances.

Het afscheid nemen was niet makkelijk…

Op de airport hadden we nog wat gezeik met onze koffers, omdat bleek dat we sinds enkele dagen ineens 8 euro per koffer moesten betalen als “handling fee”. De afzetters…

Vliegreis terug liep uiteindelijk 10 minuten vertraging op, en was licht turbulent.
Op Schiphol aangekomen stonden Herbert en Margreet, de andere twee begeleiders welke nu in Ierland zitten, twee gates verderop en hebben we uiteraard nog even kort overleg gepleegd. En ze gewaarschuwd ;-).

M’n grootouders stonden al klaar bij de bagagebanden om mij op te halen, en om 21h NL tijd was ik weer thuis. In een leeg, verlaten huis.

Helemaal.. alleen…

PIE-ers, ik mis jullie!

PS: Dat bowlen moeten we echt alsnog een keer gaan doen hoor!

Helaas, de vlucht is niet gecanceled, ik mocht gewoon terug naar Nederland vandaag…

Morgenochtend vroeg weer aan de slag in Amersfoort, en daarna de laatste repetitie van de musicalgroepen in Utrecht. ‘k was liever nog een paar daagjes bij Larissa, Rick, Vincent en Matthijs in Ierland gebleven.

Dat het leuk en gezellig was, is zeker. Te kort was het echter ook. Zo veel plannen, zo weinig tijd, blijft toch altijd jammer.

Een iets uitgebreider verslag volgt morgen, nu eerst maar naar bed zodat ik morgen tenminste nog een beetje op tijd op m’n werk kan zijn.

Ik heb wel eens een volle planning, maar dit slaat echt alles…

Komend weekend ga ik naar Engeland. Roel (), Tony () en ik gaan daar Milambar en Dlyrius opzoeken.

Vrijdagmiddag vertrekken Roel en ik vanuit Amersfoort naar Tony, waar we vervolgens overnachten. Op zaterdag rijden we naar Milambar, waar Dlyrius momenteel op vakantie is. Zaterdagavond weer terug naar Tony’s huis, daar overnachten en zondag weer terug naar NL.

Volgende week vrijdag (26e) vertrek ik met PIE naar Ierland t/m woensdag (31e).

De dagen dat ik wel nog hier in NL ben zijn dus gewone doordeweekse werkdagen. Blijft er weinig vrije tijd over, behalve de doordeweekseavonden. En laten op die avonden nou net de winkels niet open zijn!

Ik heb nog van alles nodig voor beide trips. Een verloopstekker van UK naar EU stopcontact bijvoorbeeld. En voor de eerste trip nog een luchtbed, en eigenlijk ook een slaapzak (en anders neem ik m’n gewone deken mee).

*zucht*
Drukte. Niet fijn.

Positief nieuws is dan wel dat Herbert (m’n leidinggevende) het met mij eens was dat het een goed idee is om m’n overuren op te nemen in de week van de voorjaarsvakantie. Immers, anders moet ik ze opnemen op dagen dat er misschien wél studenten/docenten zijn die mijn ondersteuning ergens voor nodig hebben.

Die week ga ik dan met m’n grootouders, ouders en zusje naar Ierland om aldaar de schade als gevolg van een storm in de eerste week van december herstellen.
Onder andere 6 ruiten uit de grote kas en 1 ruit uit de kleine kas zijn gesneuveld. En wat nog veel erger is, de brug over de vijver is omgedonderd. Hoe ernstig de schade hieraan is, is ons nog niet bekend…